Słoń i kwiat

W dżungli, która była prawie puszczą... która była prawie lasem... który był prawie ogrodem... działy się wyjątkowe rzeczy. Kwiat biegał, hiena opowiadała dowcipy, wróbel recytował wiersze, małpy pomagały słońcu wschodzić, świnia ustawiała się do wszystkich boczkiem, motyl zadawał niemądre pytania, dżdżownice pasjonowały się teatrem a plimkiplumki spełniały marzenia.

Pewnego dnia płynący nurtem rzeki liść przyniósł do dżungli najmniejszego na świecie słonia. Nie wiedział, skąd się tam wziął. Nie pamiętał, kto go tam wysłał. Wiedział jedynie, że chce stać się wielki. A żeby stać się wielkim, trzeba dowiedzieć się o świecie, ile się tylko da. A żeby dowiedzieć się o świecie, ile się tylko da, trzeba: znaleźć przyjaciela, zrozumieć, co sprawia, że nastaje dzień, uwolnić więzioną lilię, docenić talent komiczny hieny, dopomóc dręczonym robakom, nauczyć świnię mówić o kolorach, pokonać drwala, który ścina księżycowe promienie oraz odnaleźć miejsce, w którym rzeka zamienia się w wielkie jezioro. Dużo wyzwań jak na kogoś, kto ma zaledwie pięć centymetrów... z kawałkiem.

Rośnij, słoniu. I niech bogowie dżungli zatroszczą się o ciebie.