Latający cyrk Monty Pythona

Kto lubi dowcip Monty Pythona - w Dramatycznym spędzi dość przyjemną godzinę. Kto nie lubi - niech nie idzie wcale, bo skali absurdu nie zdzierży. Teatr rzucił na wiosnę kolejny spektakl z kabaretowej serii. W poprzednich odsłonach był dowcip Kabaretu Starszych Panów, był humor peerelowski, a nawet cmentarny, spod znaku nekrologu. Wreszcie czas przyszedł na dowcip najbardziej specyficzny ze wszystkich, firmowany przez grupkę brytyjskich komików - "Latający cyrk Monty Pythona". W humorystycznej branży to prawdziwe ekstremum - dla odtwórców zadanie dość karkołomne. To, co prześmieszne u kompanii dziwaków, u ich naśladowców może być gwoździem do trumny. Steku absurdów, acz inteligentnych, nie można tu wyrecytować drewnianym głosem, lecz wygłosić z niezachwianą wiarą. Jak sobie radzi białostocka ekipa? Nieźle. Surrealistycznych tekstów w świetnym tłumaczeniu Tomasza Beksińskiego nie psuje, choć na wyżyny humorystycznego przetwórstwa też nie wznosi. Angielski dowcip sprzedaje na tyle skutecznie, że na sali chichocik nie zamiera ani na chwilę.

 

Przede wszystkim jednak aktorów wreszcie można posłuchać. O ile w poprzednich kabaretach śpiew wypadał mizernie i lepiej, by było go jak najmniej, o tyle ekipy "Cyrku" słucha się z przyjemnością. Bo też sześciu panów proste w rytmie piosenki śpiewa raczej czysto, w korelacji z fortepianem Romualda Kozakiewicza. I co najważniejsze - wyraźnie, co w przypadku montypythonowskich niuansów i pikanterii ma niebagatelne znaczenie. Niezłe są tu śpiewy stadne, dobre są solówki (m.in. Pawła Chomczyka, który nie żałuje mimicznego anturażu). A już prawdziwe mistrzostwo to piosenka - wyliczanka najobrzydliwszych chorób wenerycznych, wyśpiewana z elegancją i bez mrugnięcia okiem przez Rafała Olszewskiego (dla niej samej warto wpaść na spektakl).

 

Reżyser Adam Opatowicz z kilkudziesięciu programów Brytyjczyków wybrał kilkanaście piosenek i skeczy, układając w miarę zgrabną całość. Czasem wieje nudą, bo choć u Anglików dany skecz bawi, tak u naszych aktorów zdarzy się, że nijak nie śmieszy. Ale już kolejny rozśmieszy. Choćby: Księgowy, który zerwać chce z szarzyzną dnia codziennego i zostać poskramiaczem lwów. Klient i właściciel sklepu zoologicznego, pochyleni nad martwą papugą. Pogawędka panów, licytujących się, który miał gorsze dzieciństwo i opowieści w stylu: jak dobrze było mieszkać w 150 osób w pudle na środku ulicy, bo przecież można było mieszkać gorzej - w zwiniętej gazecie w rynsztoku...

 

Monika Żmijewska, Gazeta Wyborcza, 14.05.2007