Nibylandia

Jak pisze Anthony Lane, krytyk „New Yorkera”, marzenie o wiecznym dzieciństwie jest tak stare, jak historia ludzkości. Świat dorosłych bowiem to odpowiedzialność, szereg obowiązków, którym trzeba podołać, podczas gdy krainą dziecięcej wyobraźni rządzi jedynie fantazja. Tam wszystko jest możliwe – niezwykłe przygody, niczym nie skrępowana, spontaniczna zabawa i beztroskie życie.

Dopiero jednak Jamesowi M. Barrie zawdzięczamy bohatera literackiego będącego ucieleśnieniem tych ideałów. Piotruś Pan – bo o nim mowa – uciekł z domu, gdy usłyszał, jak rodzice zastanawiali się, kim zostanie, gdy dorośnie. Chłopiec zgubił swój cień i odtąd rósł, ale się nie starzał. Zamieszkał w Nibylandii, krainie marzeń, przygód i rozrywki, i – na zawsze zachowując duszę dziecka – bez przeszkód, kiedy tylko zechce, może przenosić się między realnym światem ludzi i baśniową Nibylandią.

Po raz pierwszy Piotruś pojawia się w książce The Little White Bird (1902), potem w Przygodach Piotrusia Pana (1904) – sztuce wystawionej w londyńskim Duke of York’s Theatre, wreszcie w powieści Piotruś i Wendy (1911). „Nibylandia” w reżyserii Jacka Malinowskiego jest teatralną wersją tej ostatniej historii.

Piotruś Pan, korzystając z nieobecności rodziców Wendy – państwa Darling, pojawia się pewnego wieczora w ich domu. Namawia dziewczynkę na podróż do Nibylandii, obiecuje wspaniałe przygody i świetną zabawę. Czeka ją jednak także trudne zadanie – ma zastąpić mamę innym mieszkańcom Nibylandii – zagubionym chłopcom, którzy – jak mówi Piotruś – wypadli z wózków, kiedy ich niańki patrzyły w inną stronę.

Czy Wendy podoła temu zadaniu? Czy bohaterom uda się wyrwać z rąk groźnych piratów i kapitana Haka? Jak skończy się spotkanie z syrenami? I wreszcie – czy uwięziona między dzieciństwem a dorosłością Wendy postanowi wrócić do rodzinnego domu i dorosnąć, czy na zawsze pozostanie w Nibylandii? Przekonajcie się sami.